Otto Pilotto

Los Amantes Del Circulo Polar
Kutup Çizgisi Aşıkları
Yön: Julio Medem

İsmine ve içeriğine bakınca ikinci bir “insan kalbinin haritası” izleyeceğimi düşünmüştüm ve şiddetle aynı filmi izlememeyi umdum.Sevdiğim bir filmin tekrar çekilmiş ve daha meşhur olmuş bir versiyonunu izlemek hiç de keyif verici olmazdı. Film, içeriğinde bir çok benzer öğe bulundursa da işlenişiyle, ağırlık verdiği noktalarla farklı bir film olarak karşıma çıktı.

Film başından itibaren bizi inanmaya çağırıyor. Daha ilk çocukça soruda inanıp inanmayacağımız soruluyor. Belirli aralıklarla karşımıza çıkan rastlantılara oyuncularla beraber inanmak üzere sığınıyoruz. Biraz da her rastlantının tutması sonu belli bir film izleyeceğimizi düşündürüyor. Bir şekilde sürekli aşka doğru pozitif ve masalsı ilerliyor film.

Ve kırılma geliyor. Kırılma ile soru sormaya başlayabiliyoruz. Otto’nun annesinin güzelliği, sadeliği, sıcaklığı yaşanmamış, unutulmuş bir güzellik olarak yitiyor. Bizim sorumuzu Otto soruyor; “babam seni nasıl terk edebildi?”

Otto ve babası, Ana ve annesi bu kırılmadan sonra dörde bölünüyor. Bir yalnızlıkla süreci ve elbet başka ilişkiler süreci yaşanıyor.

Otto Pilotto inandığı bir masalı yaşamak üzere pilot oluyor; ama bir başka masaldan vazgeçerek. Bundan sonra son rastlantıya giden durgun süreç ilerliyor. Son rastlantı bize posta ile ulaştığında bizim de son bekleyişimiz başlıyor. Ana ile bekliyoruz. Tedirgin, umut ederek ve umuda da inanmak isteyerek, bir ayağımızın boşluğa basmasından hep korkarak. Ana’nın gözlerinde bitireceğimiz filmin bizim için en yoğun süreci bu bekleyiş oluyor. Büyük Otto’nun evinde Küçük Otto’nun karşısına çıktığı yerde titreme, sendeleme, adım atma, geri çekme karışımı bir hareket yapıyor Ana. Olmayan bir hareket. Yaşananın masalda kalan kısmı; bizi de orada bırakan kısmı…

23 OCAK 2008